Een vrouw uit Maasmechelen leidde hun leven, en zij moesten zwijgen

Ze beloofde hulp. Dat ze samen geld zouden verdienen. Dat ze vrij zouden zijn. Maar elke dag voelde juist meer als een gevangenis.

Twaalf vrouwen uit Oost-Europa, elk met hun eigen verhaal. Sommigen gevlucht voor oorlog, anderen voor armoede. Ze kwamen naar België met hoop. Hoop op werk, op rust, op een beter leven.

Kleine kamers en nog kleinere rechten

In Brugge en Knokke-Heist moesten ze werken in kleine hotelkamers. Soms paste het bed er amper in. Privacy was er niet. Keuze ook niet.

De prijzen werden bepaald door haar. De afspraken regelde zij. Soms belde ze zelfs klanten op. De vrouwen mochten niet kiezen wie ze binnenlieten. Als ze iets vroegen, noemde ze hen ondankbaar. En wie wilde stoppen, kreeg te horen dat de politie dan wel zou langskomen.

Elke dag geld, maar niet voor hen

Elke dag moesten ze 40 procent van hun geld afstaan. De vrouw zei dat ze daarmee de helft van de hotel- en advertentiekosten betaalde. Maar uiteindelijk bleef er voor de vrouwen amper iets over.

Soms hielden ze nog geen 50 euro per dag over. En zelfs dat ging op aan andere kosten. Ze werkten hard, maar leefden van bijna niets.

Soms raadde de vrouw hen aan om drugs te gebruiken, zodat ze langer konden doorgaan.

Zij verdiende op hun rug

De vrouw verdiende minstens 50 euro per meisje, per dag. Met twaalf vrouwen liep dat al snel op tot honderden euro’s.

Dat geld ging niet naar hen. De vrouwen leefden in angst, in stilte. Terwijl zij zich verrijkte. Tot ze in juni vorig jaar werd opgepakt.

Ze willen gerechtigheid

Eén van de vrouwen stelde zich burgerlijke partij. Zij vroeg bijna 45.000 euro schadevergoeding. Niet voor geld, maar voor wat ze verloren: hun stem, hun vrijheid, hun waardigheid.

Op 4 juni volgt de uitspraak. De vrouwen hopen op gerechtigheid. Voor zichzelf. En voor alle anderen die hetzelfde meemaakten.