Samen zorgen voor de ziel van het Begijnhof in Brugge
Donderdagnamiddag gebeurde er iets bijzonders op het Begijnhof in Brugge. Geen groot feest. Geen lawaai. Gewoon een paar mensen, een pen en een handtekening. Maar wát voor een handtekening.
Wat gebeurde er precies?
Een paar bewoners van het Begijnhof zaten samen met schepen van patrimonium Pieter Marechal. Daar tekenden ze een nieuw bewonerscharter. Dat gebeurde midden op het Begijnhof zelf. Niet toevallig, want daar draait alles om: leven op die plek met respect voor stilte, eenvoud en erfgoed.
Het Begijnhof is al sinds 1998 erkend als Unesco Werelderfgoed. Maar wist je dat er nog altijd mensen wonen? Niet zomaar bewoners, maar mensen die mee helpen de rust en de bezinning te bewaren. Zij zorgen dat het Begijnhof geen museum wordt, maar een plek met een ziel.
Van begijnen tot buren
Vroeger woonden er begijnen: alleenstaande vrouwen die hun leven wijdden aan God. Nu wonen er gewone mensen, maar wel met een speciale taak. Ze moeten het Begijnhof mee bewaren zoals het is. Geen luide muziek, geen wilde feestjes, wel aandacht voor stilte en geschiedenis.
In 2020 nam de stad Brugge het beheer van de woningen over. En vorig jaar deden ze nog iets extra’s: ze onderzochten wat het Begijnhof nu écht betekent voor de mensen. Niet alleen de gebouwen, maar ook de gevoelens die erbij horen.
Het nieuwe bewonerscharter
De stad werkte samen met de bewoners aan duidelijke afspraken. Dat staat nu allemaal in een officieel charter. Daarin staat niet alleen wat mag en wat niet (zoals onderhoud en geluidsregels), maar ook wat belangrijk is: rust, respect, en samenleven met het verleden.
Schepen Marechal verwoordt het mooi: “Het Begijnhof is een plek met een ziel. Met dit charter erkennen we dat bewoners mee verantwoordelijk zijn voor het bewaren van die ziel.”
Wat brengt de toekomst?
De huizen in het Begijnhof zijn oud. Veel dateren nog van de jaren ’70. Dat betekent: lage energieprestaties, oude ramen, en een hoop werk. Daarom komt er een groot masterplan. Dat is een soort stappenplan voor de lange termijn.
Het doel? Woningen die comfortabel zijn om in te leven én tegelijk het erfgoed respecteren. Brugge wil hier zelfs een voorbeeld in worden: hoe zorg je goed voor oude huizen en laat je bewoners mee beslissen?
Wat vind jij?
Zou jij kunnen wonen op een plek waar stilte belangrijker is dan snelheid? Waar je niet zomaar alles kan doen wat je wil, maar wél deel uitmaakt van iets groters? Herken je dat gevoel van een plek die je wil beschermen?
Laat ons weten wat jij denkt over deze aanpak van Stad Brugge! Zou jij ook zo’n charter tekenen?
