Het grote moment waar iedereen van de 3TK Academy uit Knokke-Heist al maanden naar uitkeek, was eindelijk daar: de allereerste triatlon voor de atleten. Je zag het meteen aan hun gezichten. Zenuwen. Spanning. Maar vooral: pure goesting.

Zwetende handen in de auto onderweg

Maandenlang hadden ze samen getraind, gezweet, gelachen en afgeteld. Die ochtend zat één van de deelnemers – laten we haar Emma noemen – met zwetende handen in de auto. Zou ze niks vergeten zijn? Haar tas leek wel tien keer nagekeken, maar zekerheid bestaat niet. Wie herkent dat gevoel niet, op weg naar zoiets groots?

Het moment van de waarheid aan de waterkant

Aan de startzone werd het pas écht menens. De atleten stonden klaar om het koude water in te duiken. Emma voelde haar hart bonzen. Wat als haar zwembril afviel? Wat als er vissen tussen haar benen zwommen? Iedereen leek die spanning te voelen.

Na het startschot ploeterden ze door het water. Niet makkelijk. Maar eenmaal op het droge, kregen ze nieuwe moed.

Wisselzone: van spartelen naar trappen

De eerste wissel – van zwemmen naar fietsen – voelde gek. Je benen lijken plots niet meer van jou. Gelukkig hadden de trainers daar genoeg op geoefend. Fietsen gaf hen nieuwe energie. Even leek alles vanzelf te gaan.

Het laatste loodje: lopen met lege benen

Na het fietsen kwam het lopen. Elk stukje energie werd bijeengeraapt. Bij elke stap voelden ze hun benen branden, maar niemand wilde opgeven. De finish lonkte.

Emma kwam als één van de laatsten over de streep. Ze voelde zich trots en teleurgesteld tegelijk. Ja, ze had het gehaald! Maar stiekem dacht ze dat het beter kon. Toch beseften alle deelnemers: niemand verwacht dat je bij je eerste triatlon op het podium staat. Dit avontuur blijft altijd bij.

Ze willen allemaal verder trainen. De volgende keer nóg sterker. Nóg sneller.

Hoe ging jouw eerste sportwedstrijd?

Ben jij ook ooit zenuwachtig geweest voor een grote sportdag? Of deed jij ooit mee aan een triatlon in Knokke-Heist? Deel je verhaal hieronder!