Een gedicht dat je stil maakt: zwerfvuil in Damme krijgt een stem

Tijdens de Grote Lenteschoonmaak op 29 maart in Damme gebeurde er iets bijzonders. Terwijl vrijwilligers met grijpers en vuilniszakken door de straten trokken, liet stadsdichter Steven Desmet zijn pen spreken. Wat hij schreef? Een gedicht dat je doet stilstaan. Niet bij het vuil zelf, maar bij wat het ons vertelt.

Een vergeten blikje, een verloren krant

Stel je voor: een blikje bier op een grasveld. Geen groot ding, toch? Maar in het gedicht van Steven krijgt dat blikje een ziel. Het is een echo van een avond waarop iemand het te gezellig had. Een krant die door de wind wordt meegesleurd? Die wordt een “verloren ziel” die om aandacht vraagt.

Heb jij ooit zo naar afval gekeken?

De bomen weten het allang

Steven begint zijn gedicht met de populieren. Daaronder ligt het afval verscholen, tussen bladeren en glas. Alsof het zich schaamt. Alsof het wacht. En dat klopt ook wel een beetje, hè? Zwerfvuil verdwijnt niet zomaar. Het blijft liggen. Soms dagen. Soms jaren.

Het zijn de kleine dingen die het doen

Wat dit gedicht zo sterk maakt, is dat het niet boos is. Het is zacht. Verdrietig, misschien. En het laat je nadenken. Over wie we zijn. En wat we achterlaten. Het eindigt met een oproep. Niet in grote woorden, maar in een stille smeekbede:

“Wachtend op een hart dat zich bekommert
om de schoonheid van deze stad.”

Dat hart… zou dat ook jouw hart kunnen zijn?

Zwerfvuil

In de schaduw van de populieren
ligt een vergeten verhaal
verborgen tussen de plooien
van verdorde bladeren en gebroken glas.

Zwerfvuil is de stille getuige
van menselijke onachtzaamheid.
Rondslingerend afval ligt te vergaan
onder het gewicht van de tijd.

De zon stort haar gouden stralen
over felgekleurde etiketten
die hun glans hebben verloren.

Op het grasveld
liggen vergeten blikjes bier.
Een echo van een benevelde lach
die de troep achteloos achter liet.

De wind speelt met het papier van een krant
dat als een verloren ziel door de lucht danst.
Het zwervend vuil blijft liggen,
wachtend op een hand die het opraapt.

Het roept vragen op over verantwoordelijkheid,
het smeekt om aandacht.
Wachtend op een hart dat zich bekommert
om de schoonheid van deze stad