Ah, mijn Knokke-Heist, de heilige drie-vuldigheid van glitter, zand en pretentie. Een soort Bermuda-driehoek waar vastgoedprijzen alleen maar stijgen en waar de geur van zonnecrème en vers gesmeerde foie gras permanent in de lucht hangt.

Laten we beginnen met dat magische cijfer die we van Westtour kregen: slechts 7% van de tweedeverblijvers verhuurt hun vakantiewoning. Want waarom zou je iets delen als je het ook gewoon kan laten verstoffen terwijl je in je hoofd een martini nipt bij zonsondergang op een strandbar die net weer open is? De andere 93% wil “vrijheid”—lees: ze willen op een dinsdagmiddag spontaan beslissen om naar hun kustkasteel te vluchten omdat hun espressomachine thuis raar klinkt. Dus je kunt er eigenlijk van op aan dat in 93% van de gevallen hun appartement leeg staat, zit je daarop te wachten als lokale handelaar?

En natuurlijk kochten ze dat tweede verblijf “voor de familie.” Want niets zegt quality time zoals je kinderen negeren in een appartement met uitzicht op een betonnen dijk terwijl je partner een boek leest over beleggen in Toscane. Want ook daar willen ze naartoe…

Maar wacht, er is meer! De Kust is “een gezonde omgeving” volgens de propaganda. Want niets schreeuwt vitaliteit zoals dagelijks gebakken vis, alcoholische aperitieven aan een tafeltje in de wind, en verkeersstress aan de ovonde van het Maurice Lippensplein. Je longen vullen zich niet alleen met zilte lucht, maar ook met de spirituele geur van dure jassen en onderdrukte ergernis bij de eigen bevolking.

Dan die “lokale dynamiek”—wat een prachtig eufemisme voor: het hele jaar door een spookstad, behalve in juli en augustus wanneer je geen parkeerplek kan vinden en de Carrefour of Delhaize die overlopen met mensen die foie gras kopen in flipflops. Maar goed, het brengt geld in het laatje: 1,7 miljard euro aan de ganse kust, waarvan een flink deel opgaat aan drankjes op terrassen waar een cola of half glas wijn meer kost dan een luchtballonvaart in Nepal.

En ja, natuurlijk overweegt 23% van de eigenaars om zich permanent te vestigen aan de Kust. Want waarom niet? Het is heerlijk wonen in een regio die negen maanden per jaar voelt als een verwaaid decor uit een Beckett-toneelstuk, waar je de enige bent in de tram, samen met een slapende meeuw en een verdwaalde Duitser in de buurt van De Haan.

Tenslotte, de Kust als “één van de belangrijkste toeristische bestemmingen in België”. Ja hoor. Omdat waar anders kun je tegelijk het gevoel hebben dat je in een luxe enclave en een sociaal experiment voor verlate pensionering zit? Grapje natuurlijk. Misschien zelfs een safari-rit voor wie het aandurft van Knokke naar De Panne te rijden langs de kustbaan.

Kortom: leve de tweedeverblijver! De held van de vastgoedmarkt, de redder van de kusthoreca, en de keizer van de strandwandeling met designerwindjack. Ik zie jullie graag!