Nieuwe federale regels treffen honderden langdurig werklozen in Brugge

Stel je voor: je woont in Sint-Michiels of Assebroek. Je bent 59, hebt altijd gewerkt waar je kon – in de zorg, de bouw of het onderhoud – maar nooit voltijds of met lange contracten. En nu ben je al jaren werkloos. Je leeft van een uitkering. Tot plots het nieuws komt: die uitkering kan verdwijnen. Gewoon omdat je niet aan de dertig jaar komt. Dertig jaar gewerkt hebben. Dat is vanaf nu de voorwaarde.

Brugge telt 1.018 langdurig werklozen

Volgens de meest recente cijfers van de RVA zijn er gemiddeld 2.496 Bruggelingen met een werkloosheidsuitkering. Daarvan zijn er 1.018 al langer dan twee jaar werkloos. Dat is 40,8 procent. Een flink deel van hen komt volgens de nieuwe regels niet in aanmerking om hun uitkering te behouden na hun 55ste verjaardag.

Waarom? Omdat ze minder dan dertig jaar effectief gewerkt hebben. Ook al zaten daar periodes van ziekte of werkloosheid tussen, die tellen maar beperkt mee.

Niet gestraft, maar ‘gestimuleerd’ om weer te werken

Het beleid is duidelijk: een uitkering is geen eeuwigdurend recht. Wie er gebruik van maakt, moet hebben bijgedragen. Daarom worden Bruggelingen van boven de 55 zonder voldoende arbeidsjaren niet langer automatisch beschermd.

Wie zijn uitkering verliest, kan eventueel bij het OCMW terecht. Maar ook daar bots je op personeelstekorten en strenge voorwaarden.

Januari, maart, juli: steeds meer Bruggelingen uit het systeem

Het effect is zichtbaar. In januari 2026 verliezen al 89 mensen hun uitkering. In maart waren het er 140. In juli 2026 zelfs 217. En dan moeten augustus en het voorjaar van 2027 nog komen. In totaal dreigen 986 Bruggelingen hun uitkering te verliezen.

Veel mensen vallen door de mazen van het net. Ze werkten altijd deeltijds. Ze zorgden voor een ziek kind of een ouder. Ze waren langdurig ziek. En nu? Nu krijgen ze te horen: je hebt niet genoeg gewerkt. Geen recht meer op steun.

Brugge wordt hard geraakt

In buurten als Sint-Jozef, Christus-Koning of Langestraat merk je de onzekerheid. Mensen zijn bang. Wat als je plots geen inkomen meer hebt? Wie helpt je dan?

De overheid zegt: dit is nodig. Het systeem moet leefbaar blijven. Maar voor wie het treft, voelt het als straf. Niet als beleid.

Wat vind jij? Is 30 jaar arbeid een eerlijke grens? Of moeten we anders omgaan met wie het al moeilijk had? Laat van je horen.